best elections episode ever

SOUTHPARK S8E8 (2004elections)
-I think voting is great. I just didn't care this time because it was between a giant douche and a turd sandwich.
-But Stan, don't you know, it's always between a giant douche and a turd sandwich. Nearly every election since the beginning of time has been between some douche and some turd. So you better get used to it.

να μη μπορείς να κάνεις τίποτα

εκεί που η αθωότητα προβάλλει απωλεσμένη...

εκει που τα χέρια δε γίνεται να μείνουν καθαρά...

η ίδια η τέχνη του Joe Sacco αποτελεί παραδόξως ελπίδα

Safe Area Gorazde: The War in Eastern Bosnia 1992-1995

Alan Moore talκs about:

• V For Vendetta
• Watchmen
• League Of Extraordinary Gentlemen
• Lost Girls

Warren Ellis talks about:

• Transmetropolitan
• Planetary
• Doktor Sleepless

Jeff Smith about Bone

my superheroes

Dan Clowes

Art Spiegelman

Alan Moore
The Simpsons Season19(!) Episode07

will you still love me if I wet the bed?

I want to give a sweet kiss to Liz Price, for conciliating me with the filling of cuteness and silliness, without passing through the dark side. Watching hers use of art-forms and erotism, I realized that simplicity can make us feel "the real" even in nowadays.

thank you DT's

All those who don’t care about their eyes and stay up all night in front of a computer use to search the countless .CBR-files and then they buy printed only those they have choose from a big mass and have already read more than once. They use to thing with gratitude those out-laws publishers scanning their choices carefully and tirelessly. Thereby, I feel the need to thank a user in his own language: In the Minutemen’s Team Torrents the files with the signature “DTs” are those I always wanted to have in my computer, and many more.

...and of course ...no one should really go anywhere without ...a little confetti.

Μουσική και Κόμιξ

Νιώθω ειρωνική την παρουσία, στο γραφείο μου, του βιβλίου «συνθέτοντας μουσική για τον κινηματογράφο» του Adorno. Κοιτάζω με θαυμασμό ακριβώς δίπλα το soundtrack του Blankets, ένα CD του Crumb και άλλο ένα του Kochalka που παίζουν στο στερεοφωνικό… Σκέφτομαι ότι τα κόμιξ έχουν μουσική... όχι τα επικά εμβατήρια των κινηματογραφικών τους μεταφορών και τις μονότονες άριες των anima, αλλά κάτι πιο κοντά στο θρόισμα των σελίδων τους.

Εδώ έχω ανεβασει τα τραγούδια του James Kochalka (είναι σύντομα, ενδιαφέροντα και αναφέρονται στα comics του):
http://rapidshare.com/files/151019090/James_Kochalka_Superstar.zip

ΥΓ: βρήκα και σ' αυτή τη σελίδα μια κουβέντα για το θέμα:
http://comixtalk.com/node/7350
Έχουμε μέλλον μ' αυτό το θέμα.

GOOD NEWS FELLAS !!!

ακούσατε ακουυυυσατε...
Είναι μερικές ακαταμάχητες ευκαιρίες που μπορούν να κάνουν τον άνθρωπο διαδικτιακό ντελάλη στα γεράματα...
Επειδή τα κόμιξ στα μέρη μας είναι πανάκριβα και αναγκαζόμαστε να τα διαβάζουμε ηλεκτρονικά καταστρέφοντας τα ματάκια μας σας έχω ένα καταπληκτικό διαδικτιακό ξεπούλημα!
Η Top Shelf Productions τρελάθηκε και δίνει τα Graphic Novel της 3 δολάρια το ένα. Και δε μιλάμε για ασήμαντες δουλειές αλλά για έναν εκδοτικό οίκο που επιμένει σε κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Μπείτε λοιπόν στο http://www.topshelfcomix.com μέχρι και τη παρασκευή και παραγγείλτε τα πάντα. Εγώ πήρα 60 κομμάτια και μαζί με έξοδα αποστολής, δασμούς κλπ δε ξεπέρασα τα 150 Ευρω.
Ορίστε και μερικοί τίτλοι του χιλιάρικου για να σας δελεάσω:
JEFFREY BROWN:
I Am Going To Be Small
Feeble Attempts
JAMES KOCHALKA:
Super F*ckers #1 -4
Magic Boy and the Robot Elf
EDDIE CAMPBELL:
Alec
ALAN MOORE & JOSE VILLARRUBIA:
The Mirror of Love
CRAIG THOMPSON:
Blankets Soundtrack
LIZ PRINCE:
Delayed Replays –
Will You Still Love Me If I Wet The Bed
TIM SIEVERT:
That Salty Air
COREY BARBA:
Yam –
MATT KINDT:
Mephisto and the Empty Box
ANDY HARTZELL:
Fox Bunny Funny
JEREMY TINDER:
Cry Yourself to Sleep
RENÉE FRENCH:
Micrographica
DAVID CHELSEA:
24x2
DAVID YURKOVICH:
Death by Chocolate - Redux
NICOLAS MAHLER:
Van Helsing's Night Off

superheroes and superzeroes part two

“THEY STARTED IT” μας λέει με αθώο παιδικό ύφος το μαύρο πρόβατο της Marvel, ο εμπνευστής του εμφυλίου των υπερηρώων και διακορευτής των αθώων καρτουνίστικων αρκουδιών: o Mark Millar, ο άνθρωπος που αποδεικνύει ότι το μέσο ξέρει να εξελίσσεται (και να κερδοσκοπεί… εννοείται). Το Kick-Ass, ο νέος του θησαυρός είναι αδύνατο να εντοπιστεί πια στα βιβλιοπωλεία (όπως και τα Unfunnies), αλλά μνημονεύεται σε κάθε συζήτηση στα μαγαζιά με κόμιξ. Το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους γράφει «On Blood… just how you like it» και δεν έχει άδικο. Οι σελίδες είναι σχεδόν μουσκεμένες και η εξέλιξη συνεχώς κορυφώνεται… and that’s kickin’ your ass σε οποιοδήποτε υπερηρωική ψύχωση ταλαιπωρεί σαν παιδική ασθένεια αυτή την ανώριμη ήπειρο. Είναι η ιστορία ενός αγοριού που φοράει μια μάσκα και προσπαθεί να μιμηθεί τους υπερήρωες. Στο πρώτο τεύχος καταλήγει για ένα χρόνο στα νοσοκομεία και στα επόμενα γίνεται ήρωας του YouTube, καταστρέφει τη πραγματική του ζωή, κινδυνεύει να μπει φυλακή και μπαίνει στο στόχαστρο της μαφίας, και συνεχίζεται...
Θα ακουστεί περίεργο με όλη αυτή την διθυραμβική εισαγωγή αλλά ο τύπος δεν είναι τίποτα σπουδαίο για την ιστορία της τέχνης, παρά μόνο στο κεφάλαιο της αυτοκατανόησης της πολιτιστικής βιομηχανίας και των υψηλών ιδανικών των Ηνωμένων Πολιτειών. Το πρόβλημα είναι ότι δε καταφέρνει να διαφοροποιηθεί ως προς τη μορφή… τη μορφή των εικόνων, ως προς τη φαντασία της μορφής του κόσμου (κι έτσι τη μορφή του κόσμου και του υποκειμένου). Έτσι το πραγματικά ενδιαφέρον,Wanted, του αντεστραμμένου κόσμου που έχει επικηρύξει τον υπερήρωα, γίνεται στην κινηματογραφική του μεταφορά μια συνέχεια του βολονταριστικού matrix, όπως τα Unfunnies γίνονται οι Happy Tree Friends του MadTV και τα Creatures of the Forest του SouthPark. Δεν είναι ποτέ εύκολο να είσαι το-ζώο-που-μόλις-έσπασε-το-βάζο.

Superman’s “help”

Σε τι διαφέρει ο απόμακρος καλλιτέχνης με τον ακέραιο χαρακτήρα που μας δίνει η Ayn Rand στο εννιακοσίων σελίδων μυθιστόρημα The Fountainhead από την μορφή του υπερήρωα που γεννήθηκε την ίδια εποχή; Ο Howard Roark στη κορφή του ουρανοξύστη του δεν φαίνεται να έχει διαφορές από τον Superman. Αλλά το πιο χαζό, και πιο χυδαίο απ’ όλα στο αμερικάνικο φαντασιακό είναι ότι σ’ αυτές τις ιστορίες αυτοί οι υπεράνθρωποι βρίσκονται σε κίνδυνο και όχι η κοινωνία, οι ίδιοι είναι που χρειάζονται προστασία από τον «κοινό άνθρωπο» που τους βάζει εμπόδια στην επιδίωξη της ευτυχίας τους. Αυτή η νεοφιλελεύθερη αντίληψη αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των Αμερικάνικων ιστοριών και οφείλουμε να τη σπάσουμε.

Nightmares & Fairytales

Κάποια απο τα κόμιξ της SLG είναι το μόνο κομμάτι αυτής της emo υποκουλτούρας που έχει κάποια αξία.
Στενοχωρήθηκα που σταμάτησε το Nightmares and Fairytales μιας και ήταν, μαζί με τη μικρή Λενόρ και ένα δυό άλλα, πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές.

naive macedonism?

Αρχισα να διαβάζω το Macedonia του Pekar αλλά μιας και φεύγω για διακοπές ας γράψω απο τώρα κάποιες αναγνωστικές επιφυλάξεις, και αν σας φαίνονται προκαταλήψεις πείτε μου.Αν και μ' αρέσει η αφήγηση και η εικονογράφιση δε μπορώ να μη νοιώσω άβολα απο τον απλοικό κοσμόπολιτισμό του συγραφέα, απο το ότι δε φωτίζει τις ιδεολογικες, κοινωνικές και οικονομικές παραμέτρους, ότι δηλαδή αποφασίζει να γίνει η φωνή μιας χώρας χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς να βλέπει τα Αμερίκάνικα σχέδια με τα οποία συνδέεται. Δε βλέπει ακόμα ότι αυτό το κράτος προσπαθεί να συγκροτήσει μια ταυτότητα εγενώς επεκτατική. Ο μόνος τρόπος να αποτραπεί ο πόλεμος στα Σκόπια είναι με την αναγνώριση μιας νέας επεκτατικής ιδεολογίας;

NATURAL HISTORY...

...μανιωδώς προσπαθεί η ιστορία των ανθρώπων να αποκοπεί απο την ιστορία της φύσης κάνοντας κύκλους γύρω απ' τον βωμό του Αβρααμ, για να διαπιστώσει ότι ο δρόμος της προόδου είναι η επαναστροφή και το μόνο που εξελλίσεται είναι η βία και οι τεχνικές της εξουσίας.

ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ I

Μ’ αρέσουν οι παρωδίες της ακροδεξιάς γιατί είναι εξαιρετική απάντηση σε μια υπαρκτή και επικίνδυνη ιδεολογία. Ο ακροδεξιός (υπερσυντηρητικός, εθνικιστής, νεοφιλελεύθερος κ.λπ.) δεν βλέπει την ασυνέπεια στη σκέψη του, δε βλέπει ότι η απλοϊκή του λογική κανονικά μόνο ως αστείο μπορεί να σταθεί. Κάποιοι λένε ότι δε μπορούμε να κάνουμε τέτοιο χιούμορ, ότι είναι σα να παίζουμε με τη φωτιά. Είναι η ίδια λογική που βύθισε στη σιωπή την ιστορία του Ολοκαυτώματος, άρα και την μαρτυρία του.
Προσωπικά μου άρεσε στη ταινία δύο τρελοί παράγωγοι του Mel Brooks ο τρελός τύπος που έγραφε το έργο «άνοιξη για τον Χίτλερ» προσπαθώντας να υμνήσει το δικτάτορα. Μου άρεσε και η κομεντί του Benini στο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Μου αρέσει η παρωδία του Αμερικάνικου υπερσυντηρητισμού τόσο που δεν έχανα επεισόδιο από το the Colbert Report. Ένα ημερήσιο Show που ο παρουσιαστής του, ο Steven Colbert, αυτοπαρουσιάζεται ως υπερ-υπέρ-συντηρητικός και κάνει κριτική στην Αμερικάνικη Πολιτική από τα δεξιά βγάζοντας πολύ γέλιο.
Έτσι λοιπόν ενθουσιάστηκα όταν ανακάλυψα ένα αντίστοιχο εγχείρημα για την Ελλάδα, το Giant-Size Fascists του Κων Χρυσούλη. Η βασική ιστορία λέγεται It’s all Greek to me, που το μεταφράζει «κατ’ έμενα τα πάντα τα δημιούργησαν οι Έλληνες»! Ο Ελληνικός εθνικισμός όπως τον έχετε ξαναδεί βγάζει τρελό γέλιο με την ομάδα του Γαλανόλευκου Παρτίδα (αποτελούμενη από τον Χασαποσέρβικό, τη Μπουμ-Μπουμ-Λίνα και άλλους) αυτοεξόριστη στη Αστόρια μετά «τη παράνομην ανατροπήν της επαναστάσεως της 21ης Απριλίου» να πολεμά τη λεγεώνα των αμέτρητων εχθρών που «θέλουν να βλάψουν τους Έλληνες απλώς επειδή είναι διαφορετικοί… ανώτεροι». Εντύπωση προκαλεί ότι το συγκεκριμένο κόμιξ μοιάζει στο σχέδιο εκπληκτικά με τα κόμιξ των υπερηρώων που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε, ακόμα και μετά τις υποτιθέμενες διαφοροποιήσεις τους των τελευταίων δεκαετιών, και αυτό το κάνει ακόμα πιο εκπληκτικό σαν εγχείρημα. Τα υπόλοιπα στις 32 Giant σελίδες του κόμιξ στις οποίες παρελάζουν όλα τα σύμβολα και οι ιδέες με τις οποίες μας μεγάλωσε το εθνικιστικό εκπαιδευτικό μας σύστημα (και η πολιτιστική βιομηχανία). Ας ευχηθούμε αυτό το εγχείρημα να έχει συνέχεια! Καλή 25η Μαρτίου!

Adrian Tomine

Όποιο βιβλίο του Adrian Tomine κι αν διαβάζω έχω την αίσθηση ότι με μεταφέρει πάντα στο ίδιο φρικτό μέρος, στον ίδιο μου τον εαυτό. Scrapbook, summer blond, 32 stories, sleepwalk, shortcomings, το σύνολο δηλαδή του περιοδικού OPTIC NERVE (έργο ζωής κι ας μην είναι πάνω από 500 σελίδες) είναι επεισόδια της ίδιας ιστορίας που κρατάμε τόσο καλά κριμένη απ’ τον εαυτό μας.
Οι ήρωες του είναι ατελείς, αποκομμένοι από τον εαυτό τους και τον κόσμο τους. Δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ο ένας με τον άλλο παρά να παρεξηγούνται, και όσο προσπαθούν να επιλύσουν τις διαφορές τους, αυτές να γίνονται όλο και πιο μπλεγμένες. Όσο κι αν προσπαθούν δε καταφέρνουν να γεφυρώσουν τα χάσμα που τους χωρίζει με τους άλλους, γιατί ο διαχωρισμός ενυπάρχει στη ψυχική τους συγκρότηση και έτσι η επικοινωνία μέ τον άλλο μόνο αρνητικά μπορεί να λειτουργήσει αναδιπλασιάζοντας το ήδη διχασμένο (ή αν πρροτιμάτε παραμορφώνοντας το ήδη παραμορφωμένο). Πρωταγωνιστής στις ιστορίες του (και στις εικόνες του) είναι η αλλοτρίωση και σ’ αυτό το επίπεδο το έργο του είναι κορυφαίο. Αλλά η ψυχική αλλοτρίωση νομίζω είναι πλέον η εμμονή της αμερικάνικης εναλλακτικής σκηνής κόμιξ. Αντί να εστιάζουμε στο απομονωμένο, ξεκομμένο, μπερδεμένο και δυστυχισμένο άτομο της εποχής μας ας προσπαθούμε να μη χάνουμε το βλέμμα μας από το κοινωνικό. Ας βγούμε απ’ το καβούκι μας κι ας κοιτάξουμε τις συλλογικότητες που μπορούν να συγκροτηθούν και το πώς αποτυγχάνουν οι υπάρχουσες. Είναι καθήκον της τέχνης να κρατάει ζωντανό το κοινωνικό έναντι του ψυχικού και όχι μόνο το αντίθετο.

collectors

Φετιχισμός του εμπορεύματος πρέπει να σημαίνει φετιχισμός της εμπορευματικής του μορφής, δηλαδή ότι επιθυμώ κάτι επειδή έχει ανταλλακτική αξία. Έτσι ο συλλέκτης στο σύγχρονο κόσμο διαφέρει από τους ανθρώπους σε προνεωτερικές κοινωνίες που απλώς κρατούσαν τα πάντα (η επιλογή απλώς να τα πετάξουν –η έννοια σκουπίδι- προφανώς δεν ήταν τόσο αναπτυγμένη).
Ο συλλέκτης παγιδευμένος στο φετιχισμό ενδιαφέρεται πρωτίστως για την ανταλλακτική αξία του πράγματος. Όσο για τον συλλέκτη προϊόντων της πολιτιστικής βιομηχανίας, ούτε αυτός διαφέρει πολύ. Είναι ένας τύπος που μπερδεύει την αγορά του βιβλίου με το διάβασμα του και την αγορά του βιβλίου με την ακρόαση του, θέλει απλώς να τα πάρει στην κατοχή του και η κατανάλωση αυτών των προϊόντων έχει γι αυτόν τη μορφή καταναγκασμού που δεν έχει καθόλου η έρευνα αγοράς και η απόκτηση τους. Μπορεί με την σύνδεση μου στο internet να κατεβάζω βιβλία, κόμιξ, τραγούδια και ταινίες πιο γρήγορα από το χρόνο που απαιτεί να τα διαβάσω, να τα ακούσω, να τα δώ αλλά ονειρεύομαι μια ακόμα πιο γρήγορη σύνδεση. Μοιάζει με αρρώστια ή ίσως μ’ επιδημία. Γιατί ίσως είναι εγγενής στη πολιτιστική βιομηχανία, εγγεγραμμένη στο πυρήνα της ύπαρξης της, η μετατροπή του ατόμου σε συλλέκτη. Αφού τα προϊόντα αυτής της παραγωγής μόνο στη μορφή ανταποκρίνονται στο καλλιτεχνικό χαρακτήρα τους, και η απόλαυση που υπόσχονται ματαιώνεται (αλλά και όταν εκπληρώνεται πώς να καλύψει την υπέρ-μεγεθυμένη έλλειψη ενός υπερτροφικού υποκειμένου που αυτή η βιομηχανία έχει χτίσει).
Ο Seth έλεγε σε μία συνέντευξη ότι δε μπορεί να σκεφτεί έναν ήρωα των ιστοριών του που να μην είναι συλλέκτης. Στα έργα του (όλα με αυτοβιογραφικό χαρακτήρα) προσπαθεί πάντα να φωτίσει αυτή τη μανία. Επίσης και ο Peter Bagge προβληματίζεται τόσο με τον φετιχισμό αυτό που βουλιάζει στις συλλογές στις ήρωα του Buddy Bradley (τον πιο αυθεντικό εκπρόσωπο αυτού που αντιλαμβάνομαι ως γενιά μου).
Προσωπικά προτιμώ το πώς ο Pekar φωτίζει τη κατεστραμμένη ζωή του συλλέκτη, τη δική του ζωή, σ’ όλη της την ασχήμια και τη βρομιά που μπορεί να βγάλει το σχέδιο που του δανείζει ο φίλος του ο Crumb.
Διαβάζοντας τον Seth σκεφτόμουν ότι όσο εξελίσσεται αυτό το φαινόμενο τόσο ο συλλέκτης περνάει από την ταυτότητα στη διαφορά (ως άλλη μια ταύτιση όμως). Έτσι στο it’s a good life if you don’t weaken βλέπουμε τον Seth να μεταβιβάζει τη μανία του για τις γελοιογραφίες στον ενδιαφέρον για τον μόνο γελοιογράφο που κάνει μονάχα μία εμφάνιση στον New Yorker. Ξεκινάει μια επίμονη αναζήτηση αυτού του καλλιτέχνη του ενός έργου σ’ ολόκληρη την αμερικάνικη ήπειρο. Γι’ αυτό το κυνήγι της διαφοράς θα μιλήσουμε άλλη φορά.

superheroes and superzeroes part one

Μόλις τέλειωσα το The Pro του Garth Ennis. Δεν μ αρέσουν τα κόμιξ με υπερήρωες. Ακόμα κι αυτά που ασκούν κριτική στο ηρωικό πρότυπο (Watchmen) ή αυτά που τους διακωμωδούν όπως το the pro δεν απολαμβάνω την ανάγνωση τους. Νοιώθω μάλλον ότι όλη αυτή η προβληματική μου είναι ξένη. Βέβαια τόσο καλή παρωδία υπερηρώων είχα να διαβάσω από το The Megalomaniacal Spider-Man του Peter Bagge.
Στο the pro μια πόρνη αποκτά υπερδυνάμεις και η λεγεώνα τον υπερηρώων προσπαθεί να την προσαρμόσει στα δικά της πρότυπα. Η σύγκρουση τους εκθέτει την υποκρισία των υπερηρώων και την αποκοπή τους από την πραγματικότητα, αλλά επίσης αναδεικνύει μέσω της πόρνης το ηρωικό στοιχείο που τελικά κρύβει ο καθένας. Το δεύτερο στοιχείο, που παρουσιάζεται με κάθε σοβαρότητα, δείχνει την πίστη στην ουμανιστική και διαφωτιστική παράδοση. Η πίστη του διαφωτισμού στην παιδεία είχε το θεμέλιο της στη πρόταση «ο καθένας είναι ικανός για τη γνώση»… ο καθένας είναι ικανός να συλλάβει τις ιδέες του λόγου… ΑΡΑ ο καθένας μπορεί να γίνει ήρωας. Αυτός ο προβληματικός συλλογισμός, μέρος της εκπαιδευτικής μας διαδικασίας πέρα από την αδυναμία του και την αθλιότητα των παραλλαγών του διασώζει τον πυρήνα μιας αυτοεπιβεβαιομένης προσδοκίας για την ουσία της ανθρώπινης φύσης που φαίνεται να έχει ακόμα λόγω ύπαρξης.
Ως προς τη κριτική των υπερηρώων, προϊόν μιας κατάρρευσης των υψηλών αισθημάτων που έγινε με καθυστέρηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν είναι νέα. Σ’ όλο τον υπόλοιπο κόσμο είναι γνωστό από αιώνες ότι ένα βήμα χωρίζει το υψηλό απ το γελοίο.

κρεμασμενοι απο τη θεωρία

Ρίξτε μια ματιά σ’ αυτή τη διπλωματική εργασία
http://users.ntua.gr/epidemic/sublime.pdf
δε μιλά για τα κομιξ αλλά βρίσκεται λίγο πριν από μια θεωρητική τους επανεκτίμηση. Θέτει τον κυρίαρχο για τα κομιξ ζήτημα της αναπαράστασης.

Στα κομιξ τίθεται αμοιβαία (και ριζικά) και για τον δημιουργό και για τον αναγνώστη το ερώτημα πως συλλαμβάνουμε την πραγματικότητα. Ο σκιτσογράφος κατασκευάζει ένα κόσμο με ελάχιστους περιορισμούς σε λευκό χαρτί, έναν κόσμο ριζικά υποκειμενικό, ριζικά φανταστικό αλλά –εστω και ελάχιστα- προσδιορισμένο και λεκτικά και μορφικά. Ετσι, το επικοινωνιακό αίτημα που αντιμετωπίζει η τέχνη των κομιξ αποτελεί ένα μείζον ζήτημα (ανθρωπολογικό, πολιτικό, κοινωνικό, φιλοσοφικό) (αυτό)κατανόησης και ερμηνείας υπερβατολογικών και διαλεκτικών δομών της σκέψης.

reading Spiegelman's Maus

Αγόρασα τη μετάφραση του Maus του Art Spiegelman που μόλις κυκλοφόρησε και έκατσα να το διαβάσω ακόμα μια φορά.
Κατά μία έννοια, ο Spiegelman, σ' αυτό το έργο δεν κάνει πρωτίστως τέχνη αλλά ιστορία. Θέλει να δείξει τον απάνθρωπο χαρακτήρα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και του ναζισμού και ξέρει ότι για να το πετύχει δε χρειάζεται να ομορφύνει τα πράγματα, δε χρειάζεται να αποτυπώσει ρεαλιστικά την απίστευτη σκληρότητα, μπορεί να το κάνει ακόμα και μέσα από τα στερεότυπα στα οποία στηρίχθηκε.

Έτσι μας δείχνει έναν άντρα που αποτελεί το στερεότυπο του Εβραίου: έναν άθλιο τυπάκο μίζερο, εγωιστή, τσιγκούνη... έναν εβραίο όπως τον περιέγραφαν οι ναζί. Δεν διασώζει τους εβραίους ούτε με το σκίτσο του γιατί τους παριστάνει σαν άσκημα ποντίκια (ένας ανθρωπομορφισμός τύπου Disney που κανονικά μειώνει την ένταση της πραγματικότητας). Αλλά η ίδια η αφήγηση του Άουσβιτς είναι τόσο δυνατή που διασώζει την μαρτυρία της φρίκης ανεξάρτητα από την απέχθεια που μας προκαλούν οι παραμορφωμένοι μάρτυρες.

Συνήθως όταν η τέχνη ασχολείται με την ιστορία προσπαθεί να της επιβληθεί, να την αποτρέψει, αλλά αυτό το χαρακτηριστικό της τέχνης να κινητοποιεί τη δύναμη του στοχασμού πάνω στο γενικό και να το ανατρέπει αποκαλύπτοντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των γεγονότων, αυτό δε το χρειάζεται ένα γεγονός τύπου Άουσβιτς. Το συναίσθημα του υψηλού δε χρειάζεται να παρασταθεί... γεννιέται και μέσα από έναν υπαινιγμό, από μια υποψία και στοιχειώνει ακόμα και σήμερα την ικανότητα μας να κάνουμε τέχνη.

http://www.youtube.com/watch?v=7xxFcMEf9aE

first note

Σ’ αυτό το Blog θα ανεβάζω τις σκέψεις που κάνω πάνω στα κόμιξ και ο λόγος είναι ότι δε μπορώ ακόμα να καταλάβω για ποιό λόγο έχω μετατρέψει την ανάγνωση των κόμιξ στη σημαντικότερη και ποιο εντατική μου απασχόληση. εδώ και χρόνια το κατηγορητήριο προς τα κόμιξ έχει καταρρεύσει, και είναι πια αναγνωρισμένα ως μια μορφή τέχνης αλλά και ως ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής βιομηχανίας. Δε μ’ ενδιαφέρει τόσο η διαλεκτική της ανάδειξης τους σε τέχνη ή η εμπορευματική τους αλλοίωση όσο η σχέση τους με τη διαδικασία της αναπαράστασης και της αναγνώρισης… δηλαδή της σκέψης.