Μόλις ξέμπλεξα με τα άπαντα του Alex Robinson! Δέν είναι πολλά, αλλά ο εκδότης τα έχει σπρώξει πολύ, έχουν πάρει πολλά βραβεία αλλά δεν έχουν συζητηθεί καθόλου: έβγαλε λοιπόν τα Box Office Poison το 2001 και το 2003, το Tricked το 2005 και το Too Cool to be Forgotten πέρσι. Στα δύο τελευταία υπάρχει ένα πολύ ωραίο σπάσιμο, ένα σημείο της πλοκής που ανατρέπονται τα πάντα. Το ποιοι είμαστε, το που πάμε, το ποιος ξεγελάει ποιόν, όλα αλλάζουν για να ξαναβρούν μια συμφιλίωση τελείως διαφορετική. Η μεγάλη αρετή αυτών των βιβλίων; Μου αντιστέκονται.
Ο Robinson είναι καλός με την πλοκή αλλά στο κέντρο των ιστοριών του βρίσκονται οι χαρακτήρες. Τους δουλεύει προσεκτικά δίνοντάς τους ένα πλούσιο υπόβαθρο. Τα κεντρικά θέματα θα έχουν την εξέλιξη τους και οι χαρακτήρες την περιπλάνηση τους πριν τη λύτρωση, αλλά σε μια μετάλλαξη η αναπάντεχη εξέλιξη θα επανορίσει όλα τα δεδομένα. Στη τελική εξίσωση, η λύση έχει δοθεί, οι αρχικοί όροι όμως είναι απόντες. Είναι οι ίδιοι χαρακτήρες, έχοντας βρει.. αυτό που δεν έψαχναν. Που είναι αυτό που είχαν χάσει, αλλά πως να το ξέρεις χωρίς τα ψυχαναλυτικά εργαλεία.
Είναι αλήθεια ότι τα βιβλία του μοιάζουν ανέντιμα από την άποψη ότι σε ξεγελούν και σου τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια, αλλά δεν είναι μια φρικτή απάτη προς τον αναγνώστη, είναι η καταστατική συνθήκη της λογοτεχνίας. Δεν τον αδικεί, αντίθετα είναι ο τρόπος που αποδίδει δικαιοσύνη.
Αναρτήσεις
