superheroes and superzeroes part one

Μόλις τέλειωσα το The Pro του Garth Ennis. Δεν μ αρέσουν τα κόμιξ με υπερήρωες. Ακόμα κι αυτά που ασκούν κριτική στο ηρωικό πρότυπο (Watchmen) ή αυτά που τους διακωμωδούν όπως το the pro δεν απολαμβάνω την ανάγνωση τους. Νοιώθω μάλλον ότι όλη αυτή η προβληματική μου είναι ξένη. Βέβαια τόσο καλή παρωδία υπερηρώων είχα να διαβάσω από το The Megalomaniacal Spider-Man του Peter Bagge.
Στο the pro μια πόρνη αποκτά υπερδυνάμεις και η λεγεώνα τον υπερηρώων προσπαθεί να την προσαρμόσει στα δικά της πρότυπα. Η σύγκρουση τους εκθέτει την υποκρισία των υπερηρώων και την αποκοπή τους από την πραγματικότητα, αλλά επίσης αναδεικνύει μέσω της πόρνης το ηρωικό στοιχείο που τελικά κρύβει ο καθένας. Το δεύτερο στοιχείο, που παρουσιάζεται με κάθε σοβαρότητα, δείχνει την πίστη στην ουμανιστική και διαφωτιστική παράδοση. Η πίστη του διαφωτισμού στην παιδεία είχε το θεμέλιο της στη πρόταση «ο καθένας είναι ικανός για τη γνώση»… ο καθένας είναι ικανός να συλλάβει τις ιδέες του λόγου… ΑΡΑ ο καθένας μπορεί να γίνει ήρωας. Αυτός ο προβληματικός συλλογισμός, μέρος της εκπαιδευτικής μας διαδικασίας πέρα από την αδυναμία του και την αθλιότητα των παραλλαγών του διασώζει τον πυρήνα μιας αυτοεπιβεβαιομένης προσδοκίας για την ουσία της ανθρώπινης φύσης που φαίνεται να έχει ακόμα λόγω ύπαρξης.
Ως προς τη κριτική των υπερηρώων, προϊόν μιας κατάρρευσης των υψηλών αισθημάτων που έγινε με καθυστέρηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν είναι νέα. Σ’ όλο τον υπόλοιπο κόσμο είναι γνωστό από αιώνες ότι ένα βήμα χωρίζει το υψηλό απ το γελοίο.