collectors

Φετιχισμός του εμπορεύματος πρέπει να σημαίνει φετιχισμός της εμπορευματικής του μορφής, δηλαδή ότι επιθυμώ κάτι επειδή έχει ανταλλακτική αξία. Έτσι ο συλλέκτης στο σύγχρονο κόσμο διαφέρει από τους ανθρώπους σε προνεωτερικές κοινωνίες που απλώς κρατούσαν τα πάντα (η επιλογή απλώς να τα πετάξουν –η έννοια σκουπίδι- προφανώς δεν ήταν τόσο αναπτυγμένη).
Ο συλλέκτης παγιδευμένος στο φετιχισμό ενδιαφέρεται πρωτίστως για την ανταλλακτική αξία του πράγματος. Όσο για τον συλλέκτη προϊόντων της πολιτιστικής βιομηχανίας, ούτε αυτός διαφέρει πολύ. Είναι ένας τύπος που μπερδεύει την αγορά του βιβλίου με το διάβασμα του και την αγορά του βιβλίου με την ακρόαση του, θέλει απλώς να τα πάρει στην κατοχή του και η κατανάλωση αυτών των προϊόντων έχει γι αυτόν τη μορφή καταναγκασμού που δεν έχει καθόλου η έρευνα αγοράς και η απόκτηση τους. Μπορεί με την σύνδεση μου στο internet να κατεβάζω βιβλία, κόμιξ, τραγούδια και ταινίες πιο γρήγορα από το χρόνο που απαιτεί να τα διαβάσω, να τα ακούσω, να τα δώ αλλά ονειρεύομαι μια ακόμα πιο γρήγορη σύνδεση. Μοιάζει με αρρώστια ή ίσως μ’ επιδημία. Γιατί ίσως είναι εγγενής στη πολιτιστική βιομηχανία, εγγεγραμμένη στο πυρήνα της ύπαρξης της, η μετατροπή του ατόμου σε συλλέκτη. Αφού τα προϊόντα αυτής της παραγωγής μόνο στη μορφή ανταποκρίνονται στο καλλιτεχνικό χαρακτήρα τους, και η απόλαυση που υπόσχονται ματαιώνεται (αλλά και όταν εκπληρώνεται πώς να καλύψει την υπέρ-μεγεθυμένη έλλειψη ενός υπερτροφικού υποκειμένου που αυτή η βιομηχανία έχει χτίσει).
Ο Seth έλεγε σε μία συνέντευξη ότι δε μπορεί να σκεφτεί έναν ήρωα των ιστοριών του που να μην είναι συλλέκτης. Στα έργα του (όλα με αυτοβιογραφικό χαρακτήρα) προσπαθεί πάντα να φωτίσει αυτή τη μανία. Επίσης και ο Peter Bagge προβληματίζεται τόσο με τον φετιχισμό αυτό που βουλιάζει στις συλλογές στις ήρωα του Buddy Bradley (τον πιο αυθεντικό εκπρόσωπο αυτού που αντιλαμβάνομαι ως γενιά μου).
Προσωπικά προτιμώ το πώς ο Pekar φωτίζει τη κατεστραμμένη ζωή του συλλέκτη, τη δική του ζωή, σ’ όλη της την ασχήμια και τη βρομιά που μπορεί να βγάλει το σχέδιο που του δανείζει ο φίλος του ο Crumb.
Διαβάζοντας τον Seth σκεφτόμουν ότι όσο εξελίσσεται αυτό το φαινόμενο τόσο ο συλλέκτης περνάει από την ταυτότητα στη διαφορά (ως άλλη μια ταύτιση όμως). Έτσι στο it’s a good life if you don’t weaken βλέπουμε τον Seth να μεταβιβάζει τη μανία του για τις γελοιογραφίες στον ενδιαφέρον για τον μόνο γελοιογράφο που κάνει μονάχα μία εμφάνιση στον New Yorker. Ξεκινάει μια επίμονη αναζήτηση αυτού του καλλιτέχνη του ενός έργου σ’ ολόκληρη την αμερικάνικη ήπειρο. Γι’ αυτό το κυνήγι της διαφοράς θα μιλήσουμε άλλη φορά.