Όποιο βιβλίο του Adrian Tomine κι αν διαβάζω έχω την αίσθηση ότι με μεταφέρει πάντα στο ίδιο φρικτό μέρος, στον ίδιο μου τον εαυτό. Scrapbook, summer blond, 32 stories, sleepwalk, shortcomings, το σύνολο δηλαδή του περιοδικού OPTIC NERVE (έργο ζωής κι ας μην είναι πάνω από 500 σελίδες) είναι επεισόδια της ίδιας ιστορίας που κρατάμε τόσο καλά κριμένη απ’ τον εαυτό μας.
Οι ήρωες του είναι ατελείς, αποκομμένοι από τον εαυτό τους και τον κόσμο τους. Δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ο ένας με τον άλλο παρά να παρεξηγούνται, και όσο προσπαθούν να επιλύσουν τις διαφορές τους, αυτές να γίνονται όλο και πιο μπλεγμένες. Όσο κι αν προσπαθούν δε καταφέρνουν να γεφυρώσουν τα χάσμα που τους χωρίζει με τους άλλους, γιατί ο διαχωρισμός ενυπάρχει στη ψυχική τους συγκρότηση και έτσι η επικοινωνία μέ τον άλλο μόνο αρνητικά μπορεί να λειτουργήσει αναδιπλασιάζοντας το ήδη διχασμένο (ή αν πρροτιμάτε παραμορφώνοντας το ήδη παραμορφωμένο). Πρωταγωνιστής στις ιστορίες του (και στις εικόνες του) είναι η αλλοτρίωση και σ’ αυτό το επίπεδο το έργο του είναι κορυφαίο. Αλλά η ψυχική αλλοτρίωση νομίζω είναι πλέον η εμμονή της αμερικάνικης εναλλακτικής σκηνής κόμιξ. Αντί να εστιάζουμε στο απομονωμένο, ξεκομμένο, μπερδεμένο και δυστυχισμένο άτομο της εποχής μας ας προσπαθούμε να μη χάνουμε το βλέμμα μας από το κοινωνικό. Ας βγούμε απ’ το καβούκι μας κι ας κοιτάξουμε τις συλλογικότητες που μπορούν να συγκροτηθούν και το πώς αποτυγχάνουν οι υπάρχουσες. Είναι καθήκον της τέχνης να κρατάει ζωντανό το κοινωνικό έναντι του ψυχικού και όχι μόνο το αντίθετο.
Οι ήρωες του είναι ατελείς, αποκομμένοι από τον εαυτό τους και τον κόσμο τους. Δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ο ένας με τον άλλο παρά να παρεξηγούνται, και όσο προσπαθούν να επιλύσουν τις διαφορές τους, αυτές να γίνονται όλο και πιο μπλεγμένες. Όσο κι αν προσπαθούν δε καταφέρνουν να γεφυρώσουν τα χάσμα που τους χωρίζει με τους άλλους, γιατί ο διαχωρισμός ενυπάρχει στη ψυχική τους συγκρότηση και έτσι η επικοινωνία μέ τον άλλο μόνο αρνητικά μπορεί να λειτουργήσει αναδιπλασιάζοντας το ήδη διχασμένο (ή αν πρροτιμάτε παραμορφώνοντας το ήδη παραμορφωμένο). Πρωταγωνιστής στις ιστορίες του (και στις εικόνες του) είναι η αλλοτρίωση και σ’ αυτό το επίπεδο το έργο του είναι κορυφαίο. Αλλά η ψυχική αλλοτρίωση νομίζω είναι πλέον η εμμονή της αμερικάνικης εναλλακτικής σκηνής κόμιξ. Αντί να εστιάζουμε στο απομονωμένο, ξεκομμένο, μπερδεμένο και δυστυχισμένο άτομο της εποχής μας ας προσπαθούμε να μη χάνουμε το βλέμμα μας από το κοινωνικό. Ας βγούμε απ’ το καβούκι μας κι ας κοιτάξουμε τις συλλογικότητες που μπορούν να συγκροτηθούν και το πώς αποτυγχάνουν οι υπάρχουσες. Είναι καθήκον της τέχνης να κρατάει ζωντανό το κοινωνικό έναντι του ψυχικού και όχι μόνο το αντίθετο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου